Ribadeo, Ribadeo.
Eu era aquela nena
que medraba na mariña lucense
ó leste dun edén,
no espacio extremo das fisterras.
Ti eras o xardín aberto xusto na nordesía
na seducción da luz.
E serías no exilio, a través das estrelas,
a imaxe dunha patria
naquela soidade adolescente
confundida na guerra
A escritora na sua terra
Para Egeria
No hay comentarios:
Publicar un comentario